De Zweeds-Finse zangeres en liedjesschrijfster Désirée Saarela had haar wiegje staan in Helsinki, maar woont tegenwoordig, na nogal wat omzwervingen waarbij ze afwisselend in de stad en op het platteland ging wonen, in het Ostrobothnische Pedersöre in het Westen van Finland. Na studies toegepaste wetenschappen in Jakobstad en kunst aan de Sibelius-academie van Helsinki, gecombineerd met een rol in de band Jane Raven, legde ze zich vanaf 2013 voltijds toe op haar solocarrière en daarin is ze met deze plaat aan haar negende outing toe, hoewel, als we deze regels uittikken, blijkt er in Finland alweer een nieuwe CD uit te zijn, die wellicht over afzienbare tijd naar ons zal overwaaien.

Deze “MoD”, te vertalen als “gemoedstoestand” én als “moed”, dateert van eind 2018, maar komt nu pas bij ons uit en dus schrijven we daar nog iets over: het is namelijk een heel klassieke folkplaat, maar wel van een bijzondere schoonheid. Dat heeft, wat ondergetekende betreft, heel veel te maken met de aanwezigheid van de magistrale accordeoniste die Maria Kalaniemi is. Over haar schreven we al heel geregeld in deze kolommen, laatst nog over haar “Mielo”-CD, die ze in duo met Eero Grundström maakte.

Op het gevaar af, dat sommigen me als “fan van Maria” zullen omschrijven -wat ik natuurlijk wel ben, maar enkel omdat ze zo’n fantastische muzikante is- durf ik te zeggen dat de tien liedjes van Désirée een flinke meerwaarde krijgen door de ronduit schitterende accordeonlijnen, die Maria er omheen weet te weven. Die klinken allemaal zo vanzelfsprekend simpel, dat je denkt “dat zou ik ook wel kunnen”. Dat maakt het zo mooi: Maria laat de dingen op zo’n manier klinken, dat je denkt dat ze onmogelijk ànders zouden kunnen klinken. Dat talent, in combinatie met de simpele, klassiek-folky melodieën, die Désirée bedenkt voor haar teksten, maakt van deze plaat een pareltje van hedendaagse kleinkunst in die heerlijke, bijna exotische Finse taal, waar ik vooral geen jota van begrijpt, maar die me wel aanspreekt, omdat ze me terugvoert naar de tijd, waarin ik heel lang geleden de Amerikaanse folk van Pete Seeger en Woody Guthrie leerde kennen. Toendertijd was mijn kennis van het Engels ook onbestaande, maar de liedjes rààkten me wel…

Ik ben er redelijk van overtuigd, dat dat nu ook veel te maken heeft met het stemgeluid van Désirée: zelden een stem gehoord, die nauwer bij die van Natalie Merchant aansluit dan die van Désirée Saarela en wie mij een beetje kent, weet dat die een nogal grote impact op mij heeft… Nu goed, de liedjes handelen dus over jezelf ontdekken en de moed hebben om op reis te gaan tot je voelt dat je ergens thuiskomt en je je kunt wijden aan “gelukkig zijn en proberen te blijven”. Lijkt simpel, maar is het niet. Een soundtrack als deze kan bij die reis echter van heel groot belang blijken: schoonheid, helderheid, eenvoud en eerlijkheid, tien liedjes lang. Heerlijk!

(Dani Heyvaert)